Nadat we zondag als start van onze reis een heerlijke rustdag hebben aan het haventje van Araklı, een plaatsje onder de rook van Trabzon aan de Zwarte Zee, gaan we maandagochtend vroeg richting Bayburt, met Baksı Museum als eindbestemming. Een ware oase van stilte, verborgen in de bergen en waar natuur en cultuur geruisloos in elkaar overlopen.
We kennen de plek inmiddels en het voelt vertrouwd als we de parkeerplaats oprijden. Onze kamer is een schoolvoorbeeld van ‘A room with a view’ en de verrassing is helemaal compleet als aan het eind van de middag blijkt dat Hüsamettin Koçan de komende dagen ook hier verblijft.
Hüsamettin is beeldend kunstenaar, universitair hoofddocent en oprichter van dit museum dat op steenworp afstand staat van Bayraktar, het boerengehucht waar Hüsamettin geboren en getogen is. Met de bouw van dit museum realiseert hij geen droom maar maakt hij van de werkelijkheid een droom.
Het onthaal is hartelijk, alsof we elkaar al jaren kennen en om deze man aan tafel te hebben tijdens diner en ontbijt is bepaald geen straf.
Holger en hij wisselen wat ideeën uit met betrekking tot het organiseren van ‘summerschools’ voor buitenlandse kunstenaars. Wie weet kunnen we iets opzetten vanuit Deventer als pilot voor dit plan. We houden in ieder geval contact.
De huidige expositie in het museum heeft als titel “GÖZLEM EVI” en het werk is van Osman Dinç. Het is pas de vierde tentoonstelling in Baksı, wat, naast corona, mede komt doordat Koçan nogal selectief is in het uitnodigen van kunstenaars om in ‘zijn’ museum te exposeren. De filosofie en het werk van de exposant moet passen in de fysieke omgeving van het museum maar ook in de cultuur van de provincie Bayburt.
Dinç werkt met ijzer, messing, brons, steen en glas en zijn objecten en installaties stralen stilte en sereniteit uit.
Zijn uitgangspunt bestaat uit eenvoudige en herkenbare vormen, zoals cypressen, boten, spintollen, planeten enz.
Bijna alle werken vinden hun kracht in de strakke vormen maar zeker ook in de herhaling van die vormen.
Maar niet alle werken zijn van groot formaat en bestaan uit herhalingen. ‘Winter’ bijvoorbeeld, een huisje met een cypres in een sneeuwlandschap, geeft denk ik erg goed weer hoe verlaten en geïsoleerd het platteland in dit deel van Turkije voor de bewoners kan voelen, als de dagen kort zijn en de sneeuw gevallen is. Ondanks dat het een relatief klein werk is, heeft het toch veel te vertellen aan de toeschouwer.
Het eenzame mensfiguurtje, balancerend op een stuk steen, vind ik op de een of andere manier heel ontroerend, ondanks de harde materialen waarvan het gemaakt is. Overigens doet het figuurtje even later dienst als een soort aalscholver, zittend op de uitkijk.
Hüsamettin Koçan omschrijft Osman Dinç als de filosoof van de stilte en dat is goed merkbaar als je door, om en langs zijn werk wandelt. Dat juist hij is uitgenodigd om in Baksı Museum te exposeren behoeft geen uitleg als je de tentoonstelling binnenstapt en eigenlijk was dat drie jaar geleden ook al het geval met ‘Familiair’ van Şakir Gökçebağ.
We kunnen dan ook niet wachten op ons volgend bezoek aan deze voor de buitenwereld verborgen parel in de bergen.