Naast alle oudheidkundige vondsten in deze regio waar we morgen na ons bezoek aan het Hatay Archeologisch Museum meer over kunnen vertellen, en de künife, een toetje waarbij het echt lijkt alsof er een engeltje over je tong piest, heeft de provincie Hatay nog een specialiteit en dat is zeep.
De oorsprong van deze zeep is gerelateerd aan het verhaal uit de Griekse mythologie over Daphne, in het Turks Defne, en Apollo.
Apollo is een erg goed boogschutter en daar schept ie graag over op. Op een dag komt hij Eros tegen, de god van de liefde die, zoals bekend, ook erg behendig is met pijl en boog. Maar tijdens hun gesprek praat Apollo nogal spottend en neerbuigend over diens schietvaardigheid, wat bij Eros niet in goede aarde valt. Hij ergert zich trouwens al langer aan Apollo omdat deze veel maar erg vals zingt en ondertussen doet alsof hij een wereldzanger is. Dus is nu voor hem de grens bereikt. Hij neemt twee pijlen uit zijn koker, doopt de een in goud om de liefde op te wekken, de ander in lood om de liefde te doven en schiet ze in de harten van respectievelijk Apollo en de beeldschone nimf Daphne, dochter van de riviergod Ladon.
Vervolgens staat Apollo helemaal in vuur en vlam voor Daphne maar zij wil helemaal niets van hem weten en rent er vandoor zo gauw ze een glimp van hem ziet. Hij achtervolgt haar dag en nacht en probeert haar voor zich te winnen door te pochen over zijn vader, de oppergod Zeus, zijn enorme muzikaliteit en zijn boogschutterskunsten. Maar al die verhalen maken nul indruk op Daphne.
Op een dag slaat de nimf weer op de vlucht maar Apollo geeft deze keer niet op en blijft achter haar aan jagen. Zo rennen ze, de een uit liefde, de ander uit angst. Als Apollo de inmiddels uitgeputte Daphne bijna te pakken heeft, roept zij haar vader aan en smeekt hem om hulp. Onmiddellijk begint haar lichaam te veranderen. Onder haar voeten verschijnen wortels, om haar benen ontstaat een laag schors, haar armen groeien uit tot takken en aan haar vingers ontspruiten jonge laurierbladeren. Zij wordt een eeuwig groene laurierboom en terwijl Apollo haar nog probeert te kussen, buigt zelfs het hout van hem weg.
In zijn wanhoop besluit Apollo dat als Daphne niet zijn vrouw kan zijn, de laurier dan maar een aan hem gewijde boom moet worden. Van bladertakken maakt hij een krans die hij altijd op zijn hoofd zal blijven dragen Op die manier heeft hij Daphne altijd dicht bij zich.
Nu wil het verhaal dat de plaats waar Daphne verandert in een laurierboom Harbiye heet, een dorpje in de regio Defne niet ver van Antakya waar wij momenteel verblijven. Zowel Daphne als Defne betekenen laurier.
Daar in Harbiye is een natuurpark met watervallen die gevoed worden door de tranen van de eeuwig huilende Daphne, wiens leven zo tragisch verlopen is.
Nou, dat willen Holger en ik wel eens zien, dus rijden wij vanmorgen richting Harbiye, waar inderdaad een aantal watervallen te zien zijn.
Maar hoe zit dan nou met die zeep?
Apollo wil meer dan alleen een laurierkrans op zijn hoofd, hij wil Daphne onder zijn huid hebben. Dus besluit hij de olie van de laurierbessen uit te laten persen zodat hij dit op zijn huid kan smeren en hij geeft de plaatselijke zeepmaker opdracht om een zeep te verzinnen met de laurierolie als ingrediënt. Deze mengt het met olijfolie en soda, verhit het in enorme ketels en giet het daarna uit in ondiepe bassins. Als het mengsel na een paar weken deels is uitgehard, snijdt hij het in blokken en laat het nog een aantal maanden drogen.
De échte zogenaamde Defne-zeep wordt nog altijd op deze wijze vervaardigd. Het ruikt sterk naar laurier, heeft een olijfgroene kleur en is verpakt in naturelkleurig papier. De kracht van deze zeep zit ‘m niet in z’n uiterlijk maar in z’n werking. De kiemdodende eigenschappen en de beschermende werking tegen schimmel- en eczeemaandoeningen klinken zo veelbelovend, dat we wat blokken kopen om mee te nemen naar huis, evenals wat potjes laurierolie.
Het ruikt erg sterk en ik bedenk nu al als iemand mij vraagt of ik hachee heb gekookt, ik het gebruik onmiddellijk stop.