Als een ware madre familias staat ze fier rechtop te roeren in een enorme koperen ketel met Aşure, een heerlijke zoete soep. Medine is haar naam en voor mij kan ze vanaf het eerste moment dat we elkaar zien niet meer stuk.
We bezoeken vandaag het dorp Gümüşlü Köyü waar Özgul en haar man Şahin een zelfgebouwd huis hebben, van waaruit je uitkijkt over hun abrikozenboomgaard, de bergen en de daarlangs stromende Eufraat. Er gaan geruchten dat hier in de buurt Het Hof van Eden moet zijn geweest en daar kan ik mij alles bij voorstellen.
Özgül is de zus van Mustafa Selçik, een goed vriend van ons uit Deventer die in een dorp iets verderop geboren en getogen is. In Deventer spreken we al af dat Holger en ik hem in Malatya komen bezoeken en dan samen met zijn familie naar het dorp gaan.
Voordat we onze eindbestemming bereiken, passeren we de geboorteplek van Şahin en het is daar waar Medine de Aşure-soep bereid heeft. Als we arriveren zitten er al zo’n twintig mensen te smullen en natuurlijk moeten we aanschuiven om mee te eten. Het koken, eten en uitdelen van Aşure is een traditie die hoort bij de alevitische stroming van de islam en gebeurt op de tiende dag van de maand Muharram, de eerste maand van het nieuwe islamitische jaar waarin de alevieten ook hun vastenmaand hebben. Officieel begint het Aşure-feest dit jaar op 8 augustus jl maar doordat op dat moment iedereen druk is met de abrikozenoogst, is het gewoon een maand verschoven. Dit is zó kenmerkend voor de alevieten, die de islam heel ‘elastisch’ belijden. Zolang de intentie goed is, mag en kan er veel.
In Turkije is dit gerecht ook bekend onder de naam ‘het toetje van Noach’. Het verhaal gaat namelijk dat het gerecht ontstaat op de dag dat zijn ark strandt op de top van de Ararat en Noach met de zijnen de zondvloed overleeft. Op die ochtend, de tiende dag van de maand Muharram vergaart Noach de laatste resten van de voorraden, doet ze in één grote pan, kookt hiermee een maaltijd en zegent deze met de woorden Bismillah.
Vandaag de dag zijn de gebruikte ingrediënten kikkererwten, volkoren granen, zwarte en gouden rozijnen, gedroogde vijgen, gedroogde abrikozen, dadels, hazelnoten, walnoten, amandelen en granaatappelpitten. Aşure is een soep met een romige basis van melk en suiker verdikt met maizena en op smaak gebracht met rozenwater, vanille en kaneel.
Als ik later nog even rondloop door het dorpje maak ik nog contact met Fatma, die drukdoende is met het wassen van de schaapswol, die nodig is om de dekbedden bij te vullen voordat de koude winter invalt.
Ze zit heel ontspannen op haar hurken en kwijt zich met plezier van haar taak. Ik vind het altijd weer bijzonder om te zien hoe lenig en soepel mensen op leeftijd vaak nog zijn en ik vermoed dat de hurktoiletten en het vijf keer bidden per dag hier zeker van invloed op zijn.
Op de valreep zie ik nog een kip met haar kuikens rondstappen die zich gemakkelijk op de foto laat vastleggen.
We rijden verder het dorp uit, naar het geweldige optrekje van Şahin en Özgül. De auto wordt uitgeladen en in no time zitten we met ons zevenen aan een verrukkelijke BBQ. Özge, de jongste dochter en Muharrem, een familielid van Mustafa zijn ook mee.
Özgül en Şahin plukken uit hun moestuin wat komkommers, tomaten en paprika’s, bestemd voor de sla bij de şiş kebab en Adana kebab.
Mustafa is duidelijk de regisseur van de BBQ en de vaardigheid en liefde waarmee hij het vlees en gehakt gaart is overduidelijk te proeven.
Het water voor de thee als afsluiting wordt gekookt op een houtkachel wat extra cachet én smaak aan de thee geeft.
Een groepsfoto als herinnering aan deze mooie dag kan natuurlijk niet uitblijven en omdat Mustafa de foto maakt, nog een foto van hem, samen met Holger.
Voor Holger en mij was het opnieuw heel speciaal te ervaren hoe lief, gastvrij en warm onbekende mensen kunnen zijn op het moment dat je hen ontmoet. We voelden ons vanaf tel één zo welkom in deze familie en bij het afscheid lieten we vrienden voor het leven achter.
Dank lieve Mustafa, Özgü, Şahin, Özge en Muharrem voor deze onvergetelijke dag in het paradijs.
Görüşmek üzere!